شادباش

تو این چند سالی که از خدا عمر گرفتم به یه نتیجه ای رسیدم. شادی و اندوه رو خود ما در درونمون پرورش می دیم. گاهی یه ناراحتی کوچیک برامون بوجود میاد، یه دلخوری، یه عصبانیت... بعد ما اونو با انواع و اقسام بهانه ها بزرگ می کنیم و پرورش می دیم و بروزش می دیم. بداخلاقی می کنیم و بهانه جویی و مرتب سر دیگران غر می زنیم. ولی اگه یه کم روحیه قوی داشته باشیم اون ناراحتی کوچیک نباید اثری روی شادی درونیمون بزاره. 

+این مسئله شامل مشکلات بزرگ زندگی هم می شه ولی من هنوز به اون حد از روحیه نرسیدم که بتونم از پسشون بربیام.

++این مسئله اصلا و اصلا و اصلا شامل حالت هایی که با کم و زیاد شدن هورمون های زنونه ایجاد می شن نمی شه.